Samuel Strouk (1980) is een Franse gitarist / componist die met dit album een samensmelting beoogt tussen klassieke, hedendaagse en jazzmuziek, een synthese tussen compositie en improvisatie om zodoende “nieuwe werelden” te ontdekken. Op dit album vind je dan ook een jazztrio bestaand uit Samuel Strouk op gitaar, Guillaume Marin op basgitaar en Damien Francon op slagwerk en een strijkkwartet Het “Quator Elmire”met Cyprien Brod en Khoa-Nam Nguyen op viool, Issey Nadaud op altviool en Rémi Carlon op cello, speciale gast is Mathias Levy op viool.

Strouk manoeuvreerde altijd al op het raakvlak tussen verschillende muziekgenres, met “Silent Walk” uit 2017 stelde hij een kwintet op zonder drums met muziek die balanceerde tussen jazz en klassiek en met “Loco Cello” (2019) combineerde hij zigeunermuziek met kamermuziek. Hij was al vaker met interessante projecten in de weer, zo werkte hij samen met Jean-Louis Trintignant aan “Trintignant, Mille,Piazolla” en met Lambert Wilson aan “The unanswered question- Tribute to Bernstein”.

Steeds vaker krijg ik cd’s te recenseren waarin zeker qua instrumentarium klassiek en jazz zich presenteren in een soort van mengvorm, dat klinkt inmiddels vaak geslaagd maar het evenwicht valt vaak één kant op. Daarvan is hier absoluut geen sprake, de strijkerssectie blijft niet in zijn klassieke habitat maar maakt gezamenlijk een dusdanige volumineuze vuist dat ze functioneren als een volwaardige blazerssectie, heel verfrissend. In het openingsnummer “Prelude aux nouveaux mondes” en daarna “Nouvwaux Mondes” is dat nog niet direct het geval, hier begint het met een intro van het strijkersensemble waarna drum, bas en gitaar er vol tegenaan gaan en er een fraaie wisselwerking ontstaat tussen het jazztrio en de strijkers. In “Regards Purs” ontstaat er een perfecte symbiose tussen de gitaar van Strouk en het complete strijkersgeweld, heel mooi.

Het gaat er nog heftiger aan toe in “Proxima Centauri” als het strijkkwartet samenbalt als één instrument en de klankkleur domineert, het leidt tot fantastische opzwepende muziek. Het prachtige gitaarspel van Strouk staat op de voorgrond in het eerste deel van “Hermano Tony part one”, warm en subtiel en dan vliegen er flarden muziek van de violen voorbij en is er plotseling spraken van gypsy klanken, het loopt over “Hermano Tony part II” waarin alles tezamen komt. “My romantic Lebanon” is een in tegenstelling tot de titel een vrij strijdbaar muziekstuk met fraaie solo’s van waarschijnlijk gastviolist Mathias Levy, een prachtige samenballing van strijkers en jazztrio leidt tot een apotheose, waarna er een rustige overgang volgt naar “Alap” met een abstract geluidsbeeld dat bijna elektronisch overkomt maar welspannender.

Volop tempo zit er in “Lazimpat Rag” met krachtig gitaarspel en het violen ensemble in de tegenstoot, super muziek die me op de een of andere manier doet denken aan Zappa. Strouk beëindigt het album met een fraaie romantische gitaarsolo begeleidt door bas en drums, de titel is dan ook terecht “Lost Birds”. Een heel bijzonder album dat nog heel vaak bij mij thuis gedraaid zal worden !

Jan van Leersum